هیچ کس با این درک که کشاورزی، و به طور فزاینده آبزی پروری، برای تامین غذای ما برای حفظ جمعیت جهان ضروری است، بحث نمی کند. کشاورزی همچنین بزرگترین صنعت جهان است که بیش از یک میلیارد نفر را استخدام می کند و سالانه بیش از یک تریلیون دلار غذا تولید می کند. علاوه بر این، مهم‌ترین عامل از بین رفتن زیستگاه و تنوع زیستی در سراسر جهان است.

اکوسیستم های کشاورزی زیستگاه های ضروری برای بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری وحشی را فراهم می کنند. این امر به ویژه در مورد مناطق کشاورزی سنتی که گونه های متنوعی را کشت می کنند، صادق است. با این حال، افزایش تقاضا برای مواد غذایی و سایر محصولات کشاورزی باعث پاکسازی گسترده زیستگاه های طبیعی شده است تا جایی برای کشت های فشرده فشرده فراهم شود. نمونه‌های اخیر شامل تبدیل جنگل‌های بارانی دشت در اندونزی به مزارع نخل روغنی، و مناطق وسیعی از جنگل‌های بارانی آمازون و ساوانای برزیل به مزارع سویا و گاو است. این از دست دادن مداوم زیستگاه، کل اکوسیستم ها و همچنین بسیاری از گونه ها را تهدید می کند. به عنوان مثال، گسترش مزارع روغن نخل در اندونزی و مالزی، مهم‌ترین تهدیدها را برای جانوران در معرض خطر از جمله فیل آسیایی، کرگدن سوماترا و ببرها ایجاد می‌کند.